previous next
prōcūrātĭo , ōnis, f. procuro.
I. In gen.
1. A caring for, taking care of, having the charge of a thing; a charge, superintendence, administration, management, procuration (class.): “dum me rei publicae non solum cura, sed quaedam etiam procuratio multis officiis implicatum et constrictum tenebat,Cic. Ac. 1, 3, 11: “dum necesse erat, unus omnia poterat: qui, postea quam magistratus creavit, sua cuique procuratio auctoritasque est restituta,id. Rosc. Am. 48, 139: “procuratio templi,Varr. R. R. 1, 2, 2: “mearum rerum existimationisque meae,Cic. Fam. 15, 13, 3: “rerum humanarum,id. N. D. 1, 1, 3: “ministerii,Liv. 4, 8: “annonae,Cic. Att. 4, 1, 6: “male gesta,Quint. 7, 4, 35.—In plur.: “ad amplissimas procurationes promotus,charges, offices, Plin. Ep. 7, 31, 3.—
2. An effort, aim, seeking for any thing (post-class.): “quia benignitas eum per sese ipsa delectet, sine ullā recipiendae gratiae procuratione,Gell. 17, 5, 4.—
II. In partic., of religious acts, an averting or expiating of an evil omen or crime by offering the proper sacrifices, an expiatory sacrifice, expiation (class.): “cum terrae motus factus esset, ut sue plena procuratio fieret,Cic. Div. 1, 45, 101: “prodigii,Liv. 7, 6: “procurationes incesti,Tac. A. 12, 8.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Cicero, Letters to his Friends, 15.13.3
    • Cicero, Letters to Atticus, 4.1.6
    • Cicero, For Sextus Roscius of Ameria, 48.139
    • Tacitus, Annales, 12.8
    • Pliny the Younger, Epistulae, 7.31.3
    • Livy, The History of Rome, Book 7, 6
    • Livy, The History of Rome, Book 4, 8
    • Cicero, de Natura Deorum, 1.1
    • Cicero, De Divinatione, 1.45
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 7, 4.35
    • Gellius, Noctes Atticae, 17.5.4
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: