I.o short, Ov. A. A. 1, 587), ōris, m. procuro, a manager, overseer, superintendent, agent, administrator, deputy, procurator, keeper.
I. In gen. (class.): “procurator peni,” Plaut. Ps. 2, 2, 14: “procurator, alieni juris vicarius,” Cic. Caecin. 20, 57: “agere aliquid per procuratorem,” id. Att. 4, 16, 9 (15): “regni,” a viceroy, Caes. B. C. 3, 112: “curatori aquarum procuratorem subicit,” Front. Aquaed. 105: “aviarii,” Varr. R. R. 3, 6: “procurator nimium procurat,” Ov. A. A. 1, 587: “esse procuratorem in rem alicujus,” Dig. 3, 3, 29: “procuratorem facere,” ib. 4, 4, 24.—
II. In partic.
A. A manager of an estate, a steward, bailiff (class.; cf. “villicus),” Cic. de Or. 1, 58, 249: “procurator rationes accipiebat,” Petr. 30; Paul. Sent. 1, 2, 3; Vulg. Matt. 20, 8.—
B. In the time of the emperors, one who had charge of the imperial revenues, an imperial collector, Tac. A. 12, 60; Suet. Claud. 12; id. Calig. 47; id. Vesp. 16; Plin. Pan. 36, 3.—Esp., in a province: “Judeae,” Tac. A. 15, 44: “Asiae,” id. ib. 4, 15: “Aegypti,” Suet. Ner. 35: “Galliae,” id. Galb. 12; “or in a city: urbis,” id. Caes. 79: “ludi,” Tac. A. 11, 35.—
C. An agent or attorney to conduct an action at law, Just. Inst. 1, 6, 5; Gai. Inst. 4, 82; 84.