previous next
prōlātĭo , ōnis, f. profero.
I. A bringing forward, putting forth, adducing, pronouncing, etc.: “vocis,utterance, Lact. 4, 8, 12: “verbi intellegibilis,Cael. Aur. Tard. 2, 1, 6; cf.: “Latinorum nominum prolatione, v. l. for pronuntiatione,Liv. 22, 13, 7.—
II. A setting forth, mentioning: “exemplorum,Cic. Or. 34, 120.—
III. A putting forward, advancing.
A. Lit.: “finium,extension, enlargement, Liv. 31, 5 fin.; id. 42, 20, 4; Suet. Aug. 30; Hilar. Trin. 4, 3.—
B. A putting off as to time, a deferring, delaying, delay, postponement: “judicii,Cic. Rab. Perd. 3, 8: “rerum,id. Att. 7, 12, 2: “diei,Caes. B. C. 3, 32.—Absol.: “omnem prolationem suspectabant,Tac. H. 3, 82; so in plur., Plaut. Mil. 2, 2, 98; Tac. A. 4, 3.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Cicero, Letters to Atticus, 7.12.2
    • Cicero, For Rabirius on a Charge of Treason, 3.8
    • Suetonius, Divus Augustus, 30
    • Caesar, Civil War, 3.32
    • Tacitus, Annales, 4.3
    • Tacitus, Historiae, 3.82
    • Plautus, Miles Gloriosus, 2.2
    • Livy, The History of Rome, Book 22, 13
    • Livy, The History of Rome, Book 42, 20
    • Livy, The History of Rome, Book 31, 5
    • Cicero, Orator, 34.120
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: