I.v. dep. n. and a.
I. In gen., to speak out, utter, declare, say (mostly ante-class. and poet.; “not found in Cic., Cæs., or Quint.): prolocutum (dicimus), cum animo quod habuit, extulit loquendo,” Varr. L. L. 6, § 56 Müll.: hoc profiteri et proloqui advorsum illam, Enn. ap. Non. 232, 24 (Trag. v. 384 Vahl.): miserias Medeai caelo atque terrae, id. ap. Cic. Tusc. 3, 26, 63 (Trag. v. 291 Vahl.): “cogitata,” Ter. Phorm. 2, 1, 53: “verbum,” id. And. 1, 5, 21; cf.: “proloqui quicquam verborum,” Plaut. Am. 1, 1, 92: “aliquid apud aliquem,” id. Capt. prol. 6; so, “apud aliquem,” id. Ep. 3, 4, 28: “vera,” id. Aul. 2, 1, 18: “falsum,” id. ib. 3, 5, 45: “pervagatissimus ille versus, qui vetat Artem pudere proloqui quam factites,” Cic. Or. 43, 147: “nunc quam rem oratum huc veni, primum proloquar,” Plaut. Am. prol. 50; so with interrog.-clause: quid sentiatis proloquimini, Auct. B. Afr. 44 fin.; with acc. and inf., Liv. 4, 2, 13.—Absol.: “ut occepisti, perge porro proloqui,” Plaut. Trin. 1, 2, 125.—*
