previous next
prōnuntĭātĭo (prōnunc- ), ōnis, f. id..
I. A public declaration, publication, proclamation: “quā pronuntiatione factā,Caes. B. C. 2, 25 fin.—Of the decision of a judge, Cic. Clu. 20, 56; Petr. 80; Dig. 48.— Of the proclamation of a public crier, Val. Max. 4, 8, 5.—
II. Expression, speech: “cujus opera Graeca pronuntiatione strategemata dicuntur,Val. Max. 7, 4, 1: “certum est, quod ex ipsā pronuntiatione apparet,Dig. 45, 1, 74.—
B. In partic.
1. In rhet., delivery, action, manner, Cic. Inv. 1, 7, 9; Auct. Her. 3, 11, 19: “bona,id. 3, 15, 27; Quint. 11, 3, 1 et saep.; Suet. Calig. 53; Val. Max. 8, 10, 1; Plin. Ep. 2, 14, 12.—
2. In logic, a proposition: “quid est, cur non omnis pronuntiatio aut vera aut falsa sit?Cic. Fat. 11, 26.—
3. Transf., a single articulate sound: “elementa proprie dicuntur ipsae pronuntiationes,Prisc. 539 P.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (10 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (10):
    • Cicero, For Aulus Cluentius, 20.56
    • Caesar, Civil War, 2.25
    • Suetonius, Caligula, 53
    • Pliny the Younger, Epistulae, 2.14.12
    • Cicero, De Fato, 11
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 11, 3.1
    • Valerius Maximus, Facta et Dicta Memorabilia, 4.8.5
    • Valerius Maximus, Facta et Dicta Memorabilia, 7.4.1
    • Valerius Maximus, Facta et Dicta Memorabilia, 8.10.1
    • Cicero, De Inventione, 1.7
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: