previous next
prō^pāgātĭo , ōnis, f. 1. propago,
I.a propagating, propagation.
I. Lit. (class.): “propagatio vitium,Cic. Sen. 15, 53: “propagationum genera tria sunt in usu maxime,Col. Arb. 7: “propagationes facere,Dig. 19, 2, 24.—
B. Transf.: quae propagatio et soboles origo est rerum publicarum, Cic. Off. 1, 17, 54.—
II. Trop.
1. An extending, prolonging; an extension, enlargement, prolongation (class.): “finium imperii nostri propagatio,Cic. Prov. Cons. 12, 29: “miserrimi temporis,id. Fam. 5, 15, 3: “vitae,id. Tusc. 1, 35, 86: “victoriam, triumphum, propagationem imperii portandi,Liv. 42, 30, 9. —
2. An establishing, honoring: “nominis,Cic. Tusc. 1, 14, 31.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Cicero, Letters to his Friends, 5.15.3
    • Cicero, On the Consular Provinces, 12.29
    • Livy, The History of Rome, Book 42, 30
    • Cicero, De Senectute, 15
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 1.14
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 1.35
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: