previous next
prŏpĭtĭus , a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), adj. prope,
I.favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).
I. Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: “tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi,Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164: “cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto,id. Curc. 4, 4, 1: “ita deos mihi velim propitios, ut, etc.,Cic. Div. in Caecil. 13, 41: “parentes,Ter. Ad. 1, 1, 6: “hunc propitium sperant, illum iratum putant,Cic. Att. 8, 16, 2: “uti volens propitius suam sospitet progeniem,Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.—
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (9 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (9):
    • Cicero, Letters to Atticus, 8.16.2
    • Cicero, Divinatio against Q. Caecilius, 13.41
    • Plautus, Curculio, 4.4
    • Plautus, Mercator, 5.2
    • Plautus, Trinummus, 4.1
    • Plautus, Poenulus, 1.2
    • Cornelius Nepos, Dion, 9.6
    • Livy, The History of Rome, Book 1, 16
    • Seneca the Elder, Suasoriae, 1
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: