I.not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).
I. In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25: “proprium et peculiare,” Plin. 7, 25, 26, § 93: “tria praedia Capitoni propria traduntur,” to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21: “proprio sumptu edere ludos,” Tac. A. 1, 15: “propriā pecuniā militem juvare,” id. ib. 1, 71: “basilicam propriā pecuniā firmare,” id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84: “propria impensa,” Just. 12, 11, 1: “propriis viribus,” Liv. 2, 53: “familia,” id. 7, 9: “libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,” id. C. 1, 1, 9: “proprio Marte,” by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.): “ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,” all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150: “suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,” id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3: “omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,” Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362: “suis propriis periculis parere commune reliquis otium,” id. Rep. 1, 4, 7: “quod (periculum) autem meum erat proprium,” id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15; “calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,” Caes. B. C. 3, 20.—
B. Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal: “tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,” Cic. Sull. 3, 9: “reliquae partes quales propriae sunt hominis,” id. Fin. 5, 12, 35: “id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,” id. Sen. 11, 35: “libertatem propriam Romani generis,” id. Phil. 3, 11, 29: “proprium id Tiberio fuit,” Tac. A. 4, 19: “ira,” personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō^prĭ-um , i, n.
1. Lit., a possession, property: “id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,” Cic. Fam. 7, 30, 2: “vivere de proprio,” Mart. 12, 78, 2.—
2. Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—
II. In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1: “superbo decreto addidit propriam ignominiam,” Liv. 35, 33.—
B. Lasting, constant, permanent, perpetual (class.): “illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,” Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5: “nihil in vitā proprium mortali datum esse,” Lucil. ib. 362, 15: “alicui proprium atque perpetuum,” Cic. Imp. Pomp. 16, 48: “perenne ac proprium manere,” id. Red. in Sen. 4, 9: “parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,” Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172: “deferens uni propriam laurum,” id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871: “victoriam propriam se eis daturam,” lasting, Hirt. B. Afr. 32.—Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē .
A. Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter; “class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,” Cic. Fam. 9, 15, 1: “promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,” for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—
B. In partic.
1. Particularly, in particular: “neque publice neque proprie,” Cic. Sest. 16, 37.—