I. To prolong, continue, extend, protract (class.; “syn.: propago, produco): ne quinquennii imperium Caesari prorogaretur,” should not be prolonged, Cic. Phil. 2, 10, 24: “provinciam,” id. Att. 5, 11, 1; 5, 2, 1: “ne quid temporis nobis prorogetur (in the province),” id. Fam. 3, 10, 3: “imperium,” Liv. 26, 1: “imperium in insequentem annum,” id. 9, 42, 2; 10, 22, 9: “spatium praeturae in alterum annum,” Front. Aquaed. 7: “spem militi in alium diem,” Plaut. Aul. 3, 5, 57: “vitae spatium,” Tac. A. 3, 51 fin.: “moras in hiemes,” Plin. 16, 22, 34, § 83: “memoriam alicujus,” Plin. Ep. 7, 31, 5: “nominis famam,” id. ib. 9, 19, 3.—
B. Transf.
1. To keep for a long time, to preserve, continue (poet. and in post-Aug. prose): “divinis condimentis utere, quī prorogare vitam possis hominibus,” Plaut. Ps. 3, 2, 38: “alterum in lustrum, meliusque semper Proroget aevum,” Hor. C. S. 67: “spiritum homini,” Plin. Ep. 2, 20, 7; Sen. Ep. 101, 10: “conditum prorogatur,” Plin. 22, 22, 37, § 79.—
2. To put off, defer (class.): “dies ad solvendum,” Cic. Phil. 2, 29, 74: “diem mortis,” Sen. Ben. 5, 17, 6.—
II. To pay down beforehand, to advance (post-class.): “vel prorogante eo, vel repromittente,” Dig. 40, 1, 4, § 1: “si ei nummos prorogavit emptor,” ib. 40, 1, 4, § 5: “pensionem integram,” ib. 19, 2, 19, § 6.—
III. To propagate, perpetuale (post-class.): “prorogata familia,” Val. Max. 3, 4, 6: “sobolem,” Just. 2, 4, 21 (dub.; al. generandam).