I.inf. pass. paragog. raptarier, Enn. Trag. 192), 1, v. freq. a. id., to seize and carry off, to snatch, drag, or hurry away (mostly poet.).
I. Lit.
A. In gen.: vidi Hectorem curru quadrijugo raptarier, dragged along, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 105 (Trag. v. 129 Vahl.): imitated by Verg.: Hector raptatus bigis, A. 2, 272; and: “Hectoracirca muros,” id. ib. 1, 483; cf.: “viscera viri Per silvas,” id. ib. 8, 644: “Phaëthonta rapax vis solis equorum Aethere raptavit toto terrasque per omnes,” Lucr. 5, 398; cf. “of the same: arbitrio volucrum raptatur equorum,” Ov. M. 2, 234; Lucr. 1, 279: “raptatur comis per vim,” Ov. M. 12, 223; cf.: “signa, quae turbine atque unda raptabantur,” Tac. A. 1, 30: pars de divulso raptabant membra juvenco, * Cat. 64, 258: “quid me raptas?” Plaut. Aul. 4, 4, 5; cf.: “dissipati liberi, raptata conjux (sc. ad tabulam Valeriam),” Cic. Sest. 69, 145 (cf. id. Fam. 14, 2, 2): “in fluctu carinas,” Sil. 1, 409.—
B. Esp., to lead quickly, hurry, hasten: “nos ad ostia Ponti Raptat iter,” Val. Fl. 2, 576: “Hiberos,” Sil. 16, 31: “in agmina turmas,” id. 8, 406; 3, 404: “vexilla huc vel illuc,” Tac. H. 3, 22; cf.: legiones huc atque illuc, Auct. B. Afr. 73, 4. — Poet., with inf.: “raptantur amantes jungere Nymphas,” Nemes. Ecl. 3, 56.—
C. In partic., to waste, ravage, plunder: “igitur raptare inter se, immittere latronum globos, etc.,” Tac. A. 12, 54: “arces,” Stat. Th. 6, 115: adhuc raptabat Africam Tacfarinas, i. e. devastabat, was laying waste, ravaging, Tac. A. 4, 23. —
II. Trop.