I.reasonable, rational: “natura,” Sen. Vit. Beat. 14, 1: “virtutes quae ad rationabilem animum pertinent,” App. Dogm. Plat. 2, p. 17, 18; cf.: “virtutes rationabiles,” id. ib.: “responsio rationabilis,” Vulg. Job, 32, 3: “rationabile sine dolo lac,” the pure milk of reason, id. 1 Pet. 2, 2: “sententia vera et rationabilis,” Dig. 5, 1, 2, § 3.—Comp.: “rationabilius esse videtur,” Dig. 45, 3, 37.—Adv.: rătĭō-nābĭlĭter , rationally, reasonably, App. Dogm. Plat. 1: “errare,” Hier. Ep. 39, 5; Macr. Somn. Scip. 2, 11, 17; Amm. 20, 4, 8; Lact. Ep. 61, 17.
rătĭōnābĭlis , e, adj. ratio (post-Aug.; = rationalis, which is in better use),