I.to emit a scent, diffuse an odor; to smell of or like, be redolent of any thing.
I. Act.
A. Lit.: “vinum redolens,” smelling of wine, Cic. Phil. 2, 25, 63: “unguenta,” Plin. 11, 18, 19, § 61: “thymum,” Quint. 12, 10, 25: “illa tuas redolent medicamina mensas,” Ov. R. Am. 355; id. A. A. 3, 213: “foetorem acoremve,” Col. 12, 18, 3: “delicias,” Mart. 14, 59.—
B. Trop.: “orationes redolentes antiquitatem,” Cic. Brut. 21, 82: “doctrinam exercitationemque paene puerilem,” id. de Or. 2, 25, 109: “servitutem paternam,” Val. Max. 6, 2, 8 fin.: “nihil,” Cic. Cael. 20, 47. —
II. Neutr.
A. Lit., absol: “quod fracta magis redolere videntur Omnia,” Lucr. 4, 696; so Ov. M. 4, 393: “in patulis redolentia mala canistris,” id. ib. 8, 675 al.—With gen.: “fila Tarentini redolentia porri edisti,” Mart. 13, 18, 1. — With abl.: “redolent thymo fragrantia mella,” Verg. G. 4, 169; id. A. 1, 436: “mella thymi redolentia flore,” Ov. M. 15, 80; Val. Fl. 4, 15; Val. Max. 1, 6 fin.—
B. Trop.: “mihi quidem ex illius orationibus redolere ipsae Athenae videntur,” Cic. Brut. 82, 285; id. Sest. 10, 24 Orell. N. cr.: praefectus urbis, cui nescio quid redoluerat, a conventu se abstinuit, who had got scent of something, Capitol. Gord. II.