I.v. n.; of water, from being over full, to run back or over, to pour over, stream over, overflow (freq. and class.; a favorite word of Cic., esp. in trop. senses; not in Cæs., Verg., or Hor.; cf.: refluo, recurro).
I. Lit.: “mare neque redundat unquam neque effunditur,” Cic. N. D. 2, 45, 116: “si lacus Albanus redundasset,” id. Div. 2, 32, 69; so, “lacus,” id. ib. 1, 44, 100; cf. Suet. Claud. 32: redundantibus cloacis, Sall. H. Fragm. ap. Non. 138, 7 (id. H. 3, 26 Dietsch): “Nilus campis redundat,” Lucr. 6, 712; so, “fons campis,” id. 5, 603; and: “aqua gutture pleno,” Ov. R. Am. 536: “cum pituita redundat aut bilis,” Cic. Tusc. 4, 10, 23; cf.: “locos pituitosos et quasi redundantes,” id. Fat. 4, 7: “sanguis in ora et oculos redundat,” Flor. 3, 17, 8. —
b. Poet., in part. pass.: “redundatus = redundans: amne redundatis fossa madebat aquis,” Ov. F. 6, 402; and for undans: (Boreae vis saeva) redundatas flumine cogit aquas, the swelling, surging waters (opp. aequato siccis aquilonibus Istro), id. Tr. 3, 10, 52.—
B. Transf.: redundare aliquā re, or absol., to be over full of, to overflow with any thing.
1. Of things: “quae (crux) etiam nunc civis Romani sanguine redundat,” is soaked with, Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf.: “sanguine hostium Africa,” id. Imp. Pomp. 11, 30; and id. Cat. 3, 10, 24: “largus manat cruor: ora redundant Et patulae nares,” Luc. 9, 812.—
2. Of persons: “hesternā cenā redundantes,” Plin. Pan. 63, 3. —
II. Trop., to flow forth in excess, superabound, redound, to be superfluous, redundant; to flow forth freely, to be copious, to abound: “is (Molo) dedit operam, ut nimis redundantes nos juvenili quādam dicendi impunitate et licentiā reprimeret, et quasi extra ripas diffluentes coërceret,” Cic. Brut. 91, 316: “ne aut non compleas verbis, quod proposueris, aut redundes,” id. Part. Or. 7, 18; cf.: “Stesichorus redundat atque effunditur,” Quint. 10, 1, 62: “Asiatici oratores parum pressi et nimis redundantes,” Cic. Brut. 13, 51; id. de Or. 2, 21, 88; cf. Quint. 9, 4, 116; 12, 10, 12; 17: “hoc tempus omne post consulatum objecimus iis fluctibus, qui per nos a communi peste depulsi, in nosmet ipsos redundarunt,” Cic. de Or. 1, 1, 3: “quod redundabit de vestro frumentario quaestu,” Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155: “quorum (vitiorum) ad amicos redundet infamia,” id. Lael. 21, 76: vitia Atheniensium in civitatem nostram, id. Rep. 1, 3, 5: “si ex hoc beneficio nullum in me periculum redundavit,” id. Sull. 9, 27; cf.: “servi, ad quos aliquantum etiam ex cottidianis sumptibus ac luxurie redundet,” id. Cael. 23, 57 fin.: “in genus auctoris miseri fortuna redundat,” Ov. Tr. 3, 1, 73: “nationes, quae numero hominum ac multitudine ipsa poterant in provincias nostras redundare,” id. Prov. Cons. 12, 31: “si haec in eum annum redundarint,” id. Mur. 39, 85: “quod laudem adulescentis propinqui existimo etiam ad meum aliquem fructum redundare,” to redound, id. Lig. 3, 8; cf.: “gaudeo tuā gloriā, cujus ad me pars aliqua redundat,” Plin. Ep. 5, 12, 2: “omnium quidem beneficiorum quae merentibus tribuuntur non ad ipsos gaudium magis quam ad similes redundat,” id. Pan. 62, 1; Quint. 12, 2, 19: “nisi operum suorum ad se laudem, manubias ad patriam redundare maluisset,” Val. Max. 4, 3, 13: “ut gloria ejus ad ipsum redundaret,” id. 8, 14, ext. 4; “Auct. B. Alex. 60, 2: animus per se multa desiderat, quae ad officium fructumve corporis non redundant,” Lact. 7, 11, 7: “ex rerum cognitione efflorescat et redundet oportet oratio,” pour forth copiously, abundantly, Cic. de Or. 1, 6, 20: “ex meo tenui vectigali . . . aliquid etiam redundabit,” something will still remain, id. Par. 6, 3, 49: “non reus ex eā causā redundat Postumus,” does not appear to be guilty, id. Rab. Post. 5, 11: “hinc illae extraordinariae pecuniae redundarunt,” have flowed, proceeded, Cic. Verr. 2, 1, 39, § 100; cf. id. ib. 2, 3, 43, § 103: ne quid hoc parricidā civium interfecto, invidiae mihi in posteritatem redundaret, should redound to or fall upon me, id. Cat. 1, 12, 29. — *
B. Transf., to be present in excess; to be redundant, superabound; and: redundare aliquā re, to have an excess or redundancy of any thing: redundat aurum ac thesauri patent, Lucil. ap. Non. 384, 17: “in quibus (definitionibus) neque abesse quicquam decet neque redundare,” Cic. de Or. 2, 19, 83; cf.: “ut neque in Antonio deesset hic ornatus orationis neque in Crasso redundaret,” id. ib. 3, 4, 16; Quint. 1, 4, 9: “ut nulla (species) neque praetermittatur neque redundet,” Cic. Or. 33, 117: “munitus indicibus fuit, quorum hodie copia redundat,” id. Sest. 44, 95: “splendidissimorum hominum multitudine,” id. Pis. 11, 25; cf.: “redundante multitudine,” Tac. H. 2, 93: “quod bonum mihi redundat,” Cic. Q. Fr. 3, 9, 1: “quo posset urbs et accipere ex mari, quo egeret, et reddere, quo redundaret,” id. Rep. 2, 5, 10: “omnibus vel ornamentis vel praesidiis redundare,” id. Fam. 3, 10, 5: “tuus deus non digito uno redundat, sed capite, collo, cervicibus, etc.,” id. N. D. 1, 35, 99: “hominum multitudine,” id. Pis. 11, 25; cf. “armis,” Tac. H. 2, 32: “hi clientelis etiam exterarum nationum redundabant,” id. Or. 36: “acerbissimo luctu redundaret ista victoria,” Cic. Lig. 5, 15: “Curiana defensio tota redundavit hilaritate quādam et joco,” id. de Or. 2, 54, 221.— Hence, rĕdundans , antis, P. a., overflowing, superfluous, excessive, redundant: “amputatio et decussio redundantioris nitoris,” Tert. Cult. Fem. 2, 9.— Adv.: rĕdundanter , redundantly, superfluously, excessively, Plin. Ep. 1, 20, 21.— Comp., Ambros. Ep. 82, 27.