I.a. (freq. and class.).
I. Neutr., to flee back; to run away, flee, escape.
A. Lit.: “ex alto,” Caes. B. C. 2, 23; cf.: “ex castris in montem,” id. ib. 3, 99 fin.: “ex caede in castra,” Hirt. B. G. 8, 36: “ex cursu ad Philippum,” Liv. 23, 39: “a Parthiā,” Just. 42, 5, 3: “acie refugere,” Caes. B. C. 3, 95: “velocissime,” id. B. G. 5, 35.— Absol., Caes. B. G. 7, 31; id. B. C. 3, 40; 3, 101; Liv. 2, 50; 31, 36; Verg. A. 12, 449.— With acc. of distance: “mille fugit refugitque vias (cervus),” Verg. A. 12, 753: “admissis equis ad suos refugerunt,” Caes. B. C. 2, 34: “ad urbem,” Liv. 43, 47 fin.: “in portum,” Caes. B. C. 3, 24: “in aquam,” Liv. 21, 28: “in silvam,” Verg. A. 3, 258: “in nemus,” id. ib. 6, 472: “intra tecta,” id. ib. 7, 500: “per devios tramites,” Suet. Aug. 16: “Syracusas,” Cic. Verr. 2, 5, 38, § 101: “domum,” Suet. Caes. 16. —
2. Of things: refugiat timido sanguen, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 58, 218; and id. Fin. 5, 11, 31 (Trag. v. 46 Vahl.): “(sol) ubi medio refugerit orbe,” shrinks from sight, Verg. G. 1, 442: “vites a caulibus ut a pestiferis et nocentibus refugere dicuntur,” Cic. N. D. 2, 47, 120: refugere oculi, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26: “quo pridie refugisset (mare),” Curt. 9, 9, 26.—
b. Of places, to run back, recede in the distance: “refugit ab litore templum,” Verg. A. 3, 536; cf. Plin. 4, 12, 24, § 76: “ex oculis visa refugit humus,” flees, disappears, vanishes, Ov. F. 3, 590: “nam praestat a mari longo potius intervallo quam brevi refugisse (villas),” Col. 1, 5, 6.—
B. Trop.: “ne recordatione mei casus a consiliis fortibus refugiatis,” Cic. Sest. 23, 51: “ab institutā consuetudine,” id. Att. 1, 1, 4: “ab hac orationis turpitudine,” id. Cael. 17, 41: “a genere hoc toto sermonis,” id. de Or. 1, 22, 99: “a dicendo,” id. ib. 2, 3, 10: “dum recordationes fugio . . . refugio a te admonendo,” id. Att. 12, 18, 1; cf.: “ab iis quae laedunt,” Quint. 4, 1, 44: “animus luctu refugit,” Verg. A. 2, 12: “refugit animus eaque dicere reformidat,” Cic. Phil. 14, 3, 9: possum multa tibi veterum praecépta referre, Ni refugis, if you do not decline (to hear them), Verg. G. 1, 177. —
2. Pregn., to flee, to take refuge with a person or thing: “ad legatos,” Cic. Deiot. 11, 32: “in arcem majorem,” Liv. 38, 29: “ad planctus,” Stat. S. 5, 1, 30: “ad carminis tranquillitatem tamquam ad portum faciliorem,” Petr. 118, 2.—
II. Act., to flee back, run away from any thing; to avoid, shun a thing.
A. Lit.: “judicem,” Cic. Rosc. Com. 15, 45: impetum armati Antiochi ceterorumque tela atque incursus refugit, id. Caecin. 8, 22: “quod autem refugit (animal), id contra naturam est,” id. N. D. 3, 13, 33: “non modo id refugisti,” Cic. Verr. 2, 5, 16, § 40: “C. Cassium obvium sibi,” Suet. Caes. 63: “trepidus repente refugit Attollentem iras (anguem),” Verg. A. 2, 380: “(Cupido) refugit te,” Hor. C. 4, 13, 10.— Poet., with inf.: “nec Polyhymnia Lesboum refugit tendere barbiton,” Hor. C. 1, 1, 34; Ov. Am. 3, 6, 5.—
B. Trop. (freq. after the Aug. per.): “refugit Foeda ministeria,” Verg. A. 7, 618: “vicina jurgia,” Hor. Ep. 2, 2, 171: “mandatum opus,” Ov. H. 14, 50: “haec vitia,” Quint. 4, 2, 43: “delicatam modulandi voluptatem,” id. 9, 4, 31: “distinctionem quaestionum,” id. 4, 5, 6: “id quod malum casurum putat refugit mens,” Varr. L. L. 6, § 48 Miill.: “et alia, quae nunc memoriam meam refugiunt,” escape my memory, Col. 12, 52, 8: “mortem natura refugit,” Aug. Serm. 172, 1.