previous next
rĕnuntĭātĭo (rĕnunc- ), ōnis, f. renuntio.
I. Publicists' and jurid. t. t., a report, declaration, proclamation, notice, announcement (class.), Cic. Verr. 2, 1, 34, § 88: “Caesio renuntiat, se dedisse: cognoscite renuntiationem ex litteris publicis,id. ib. 2, 3, 39, § “89: suffragiorum,id. Planc. 6, 14: “non eundem esse ordinem dignitatis et renuntiationis (sc. magistratus), propterea quod renuntiatio gradus habeat,id. Mur. 8, 18: “alicujus,Plin. Pan. 77, 1: “interest nostrā, ne fallamur in modi renuntiatione,Dig. 11, 6, 1.—
II. A giving notice or warning (post-class.): “voluntate distrahitur societas renuntiatione,Dig. 17, 2, 63 fin.; 17, 2, 65, § 3; 6 al.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (3 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (3):
    • Cicero, For Plancius, 6.14
    • Cicero, Against Verres, 2.1.88
    • Cicero, For Lucius Murena, 8.18
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: