I.a refusal, denial, repulse in soliciting for an office: “Catonem veteres inimicitiae Caesaris incitant et dolor repulsae,” Caes. B. C. 1, 4: “omnes magistratus sine repulsā assequi,” Cic. Pis. 1, 2; cf.: “qui sine repulsā consules facti sunt,” id. Agr. 2, 2, 3; so, “sine repulsā,” id. Planc. 21, 51; “and, on the other hand: Laelii unum consulatum fuisse cum repulsā,” id. Tusc. 5, 19, 54: repulsam ferre, to be rejected, to lose one's election, id. de Or. 2, 69, 280; so (the class. technical phrase) id. Phil. 11, 8, 19; id. Att. 5, 19, 3 al.; cf.: a populo repulsam ferre, id. Tusc. 5, 19, 54: “repulsam referre,” id. Off. 1, 39, 138; cf.: “Mamerco praetermissio aedilitatis consulatus repulsam attulit,” id. ib. 2, 17, 58: “repulsam consulatūs pati,” Pac. Pan. Theod. 12: “nunciatā fratris repulsā in consulatus petitione,” Plin. 7, 36, 36, § 122: “turpis repulsa,” Hor. Ep. 1, 1, 43: “virtus, repulsae nescia sordidae,” id. C. 3, 2, 17: “repulsam solari,” Tac. A. 2, 36: “repulsā notatus,” Val. Max. 7, 5, 1.—In plur.: “quid ego aedilicias repulsas colligo?” Cic. Planc. 21, 52 (cf. shortly before: “C. Marius duabus aedilitatibus repulsus): videntur offensionum et repulsarum quasi quandam ignominiam timere et infamiam,” id. Off. 1, 21, 71: “nobis reliquere pericula, repulsas, judicia, egestatem,” Sall. C. 20, 8.—
II. Transf., in gen., a rejection, denial, refusal, repulse (mostly poet. and in post-Aug. prose): “Echedemus fatigatos tot repulsis Aetolos ad spem revocavit,” Liv. 37, 7, 4: posce aliquid; “nullam patiere repulsam,” Ov. M. 2, 97: elige; “nullam patiere repulsam,” id. ib. 3, 289; cf.: “sint tua vota secura repulsae,” id. ib. 12, 199: “amor crescit dolore repulsae,” id. ib. 3, 395; cf. “Veneris,” id. ib. 14, 42: “longae nulla repulsa morae,” no repulse caused by long delays, Prop. 3, 14 (4, 13), 26: “in hanc (tristitiam) omnis ira post repulsam revolvitur,” Sen. Ira, 2, 6, 2: “indignatio repulsae,” App. M. 10, p. 255, 35.