I.perf. subj. restaverit, Prop. 2, 34, 53), v. n.
I. To stop behind, keep back, stand still (very rare and only poet., whereas resisto is class.).
A. Lit.: si resto, pergit, ut eam: si ire conor, prohibet betere, Pac. ap. Non. 77, 25. —
B. Trop.: impetus haut longe mediis regionibus restat, Enn. ap. Fest. p. 285 Müll. (Ann. v. 475 Vahl.): “nullo dominae teritur molimine amator Restat et immerita sustinet aure minas,” stands firm, holds out, Prop. 2, 25 (3, 20), 18. —
II. To withstand, resist, oppose (so less freq. than resisto, and not in Cic. or Cæs.).
A. Of military resistance, to stand firm, hold out, not yield; constr. usually absol.; rarely with dat. or adversum: Illyrii restant sicis sibinisque fodantes, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 336 Müll. (Ann. v. 496 Vahl.): validam urbem multos dies restantem pugnando vicit, Sall. ap. Non. 526, 12 (id. H. 1, 75 Dietsch): “quia summā vi restare (milites) nunciabantur,” Liv. 4, 58 Drak.: “solā virtute militum restantes caeduntur caeduntque,” id. 6, 30; 32; 8, 39; 23, 45; 26, 3; 29, 2; “34, 14: dum restat Hector,” Prop. 3, 8, 31: “nunc in restantes mucronem comminus urget,” Sil. 10, 25.—Impers. pass.: “ut quā minimā vi restatur, eā parte irrumpat,” Liv. 34, 15. — With dat.: “paucis plures vix restatis,” Liv. 23, 45 fin.: “restando adversis,” Sil. 10, 125.—With adversum: “paulum morae attulere ferrati restantibus laminis adversum pila et gladios,” Tac. A. 3, 46.—
B. Apart from milit. lang., in gen.: “nunc ratio nulla est restandi, nulla facultas, etc.,” Lucr. 1, 110: “is mihi, dum resto, juvenili guttura pugno Rupit,” Ov. M. 3, 626; 7, 411: “in quā re nunc tam confidenter restas, stulta?” oppose me, Ter. Heaut. 5, 3, 7; cf. Plaut. Most. 5, 2, 50. —Of things: “aera claustris restantia vociferantur,” Lucr. 2, 450: “restantia claustra,” Sil. 7, 130.—
III. To be left, remain (syn. remaneo; the predominant signif. of the word; “most freq. in the third person): hujus generis reliquias Restare video,” Ter. Ad. 3, 3, 91: “ego conviviis delector nec cum aequalibus solum qui pauci jam admodum restant, sed cum vestrā etiam aetate,” Cic. Sen. 14, 46: “ego vivendo vici mea fata, superstes Restarem ut genitor,” Verg. A. 11, 161: “de bonis quod restat reliquiarum,” Plaut. Rud. 5, 1, 7; cf. id. Cist. 1, 3, 40: “unam sibi spem reliquam in Etruscis restare,” Liv. 10, 16; Cic. Scaur. Fragm. 45, p. 268 Orell.: “quae (studia) sola ei in malis restiterunt,” id. Sull. 26, 74: “omnes composui. Felices! Nunc ego resto,” Hor. S. 1, 9, 28; Pers. 3, 97: “de viginti Restabam solus,” Ov. M. 3, 687: “jam labor exiguus Phoebo restabat,” id. ib. 6, 486: “duae restant noctes de mense secundo,” id. F. 2, 857: “si e nobis aliquid nisi umbra restat,” id. Am. 3, 9, 60: “jam duo restabant fata tum,” Plaut. Bacch. 4, 9, 35: “qui e divisione tripartitā duas partes absolverit, huic necesse est restare tertiam,” Cic. Off. 3, 2, 9: “infinitae caedi,” id. Cat. 3, 10: dona ferens pelago et flammis restantia Trojae, left, remaining from the sea, etc., Verg. A. 1, 679: “unum etiam restat amico nostro ad omne dedecus, ut, etc.,” id. Att. 8, 7: “hoc unum restabat, ut,” Ov. M. 2, 471; cf.: “illud etiam restiterat, ut, etc.,” Cic. Quint. 9, 33.— Impers.: “restat, ut aut summa neglegentia tibi obstiterit, aut, etc.,” Cic. Quint. 12, 41; so, “restat, ut,” id. N. D. 2, 16, 44; 17 init.; Hor. Ep. 1, 1, 27 al.—With inf. (mostly poet.): “nec aliud restabat quam corrigere, etc.,” Liv. 44, 4, 8: “restabat aliud nihil, nisi oculos pascere,” Ter. Phorm. 1, 2, 35; Ov. M. 1, 700; Stat. S. 4, 1, 40.—
2. In partic., with reference to the future, to remain for, await one (rare and mostly poet.): “quid restat, nisi porro ut fiam miser,” Ter. Hec. 3, 1, 20: “placet (vobis) socios sic tractari, quod restat, ut per haec tempora tractatos videtis?” i. e. hereafter, for the future, Cic. Verr. 2, 3, 89, § 208: “nudus humi jacet infans ... ut aequom est, cui tantum in vitā restet transire malorum,” Lucr. 5, 227; Hor. Ep. 1, 6, 27: “hoc Latio restare canunt,” Verg. A. 7, 270; Ov. F. 2, 749.