previous next
rĕtĭcentĭa , ae, f. reticeo,
I.a keeping silent, silence (rare but good prose): “quid taces? enicas me miserum tuā reticentiā,Plaut. Merc. 5, 2, 52; Pac. ap. Non. 1, 31 (Trag. Rel. p. 94 Rib.): “posterorum,Cic. Phil. 14, 12, 33: “a jurisconsultis etiam reticentiae poena est constituta (viz. as to a defect in a thing sold),id. Off. 3, 16, 65.—
II. In rhetor.,= aposiopesis, a pause in the midst of a speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 54; 57.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Cicero, Philippics, 14.12.33
    • Plautus, Mercator, 5.2
    • Cicero, On Oratory, 3.53
    • Cicero, De Officiis, 3.16
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 1.31
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 2.54
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 2.57
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: