I.a. (dep. collat. form, ructor , Varr. R. R. 3, 2, 3: “ructatur,” Hor. A. P. 457: ructaretur, Cic. ap. Paul. ex Fest. p. 263 Müll.) [rugo, whence ructus, erugo, eructo], to belch, eructate (class).
I. Lit.
a. Neutr.: “ructare alicui in os,” Plaut. Ps. 5, 2, 9: “cui ructare turpe est,” Cic. Phil. 2, 25, 63; id. Tusc. 5, 34, 100; id. Fam. 12, 25, 4: “numquam exspuisse, numquam ructasse,” Plin. 7, 19, 18, § 80: “si bene ructavit,” Juv. 3, 107.—
b. Act., to belch up a thing: aves hospitales, i. e. to have the taste of them in one's mouth, Varr. R. R. 3, 2, 3: “acida,” Plin. 20, 17, 68, § 176: “glandem,” Juv. 6, 10: “partem exiguam cenae,” id. 4, 31: “aprum,” Mart. 9, 49, 8: “cruorem,” Sil. 2, 685; 15, 435.—