I.a greeting. saluting, salutation (rare but good prose).
I. In gen.: “quis te aditu, quis ullo honore, quis denique communi salutatione dignum putet?” Cic. Pis. 40, 96: “salutationem facere,” Liv. 1, 1 fin.: “salutationem reddere,” Tac. A. 4, 61: “salutatione acceptā ac redditā,” Macr. S. 1, 6: “mutuā salutatione factā,” Curt. 10, 8, 23.—Of performing devotions: “uti praetereuntes possint respicere (aedificia deorum) et in conspectu salutationes facere,” Vitr. 4, 5.—Rarely of a written greeting (in a lusus verbb. with salus), Cic. Brut. 3, 13; Vulg. 1 Cor. 16, 21; id. Col. 9, 18.—
II. In partic., of ceremonial visits, a visit, a waiting upon: “mane salutamus domi et bonos viros multos, etc. ... Ubi salutatio defluxit, litteris me involvo,” Cic. Fam. 9, 20, 3; 7, 28, 2; Sen. Brev. Vit. 14, 6 al.—After the time of the emperors, of paying respects, paying court to the emperor, Suet. Aug. 27; id. Claud. 37; id. Vit. 14; id. Vesp. 4 al.; in plur., id. Aug. 53; Gell. 4, 1, 1.