I.a writing (almost confined to Cic.). *
I. In gen., the art of writing: “quae (lippitudo) impediat scriptionem meam,” Cic. Att. 10, 17, 2.—
II. In partic.
A. A composing in writing, composition: “nulla res tantum ad dicendum proficit, quantum scriptio,” Cic. Brut. 24, 92: “causam scriptione dignam,” id. Fam. 9, 12, 2: “instituta scriptio,” id. de Or. 2, 1, 5: “genus scriptionis,” id. Inv. 1, 12, 17; cf. id. Or. 11, 37: “ex scriptione interpretari,” according to the letter, literally, id. Inv. 1, 38, 68. —Plur.: “impulsi sumus ad philosophiae scriptiones,” Cic. Tusc. 5, 41, 121 (also ap. Non. 174, 19).—*
B. A note, bond: avarus fenerator spe lucri Rem scriptione duplicarat, Varr. ap. Non. 174, 17.