I.a burial, interment, funeral obsequies, sepulture (freq. and class.; “syn.: exsequiae, funus, humatio): mos sepulturae,” Lucr. 6, 1278: “mihi quidem antiquissimum sepulturae genus illud fuisse videtur, quo apud Xenophontem Cyrus utitur. Redditur enim terrae corpus, etc.,” Cic. Leg. 2, 22, 56: “mercedem funeris ac sepulturae constituere,” Cic. Verr. 2, 5, 51, § 134: “is, quem sepultura adfecerat,” id. Div 1, 27, 56: “honore sepulturae carere,” id. Sen. 20, 75: “corpus ad sepulturam dare,” id. Phil. 2, 7, 17: locum sepulturae dare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 3; so, “locus sepulturae,” Tac. A. 2, 73 fin.; “for which: locus ad sepulturam,” Suet. Tib. 1: “caput periculis pro sepulturā objecit,” Sen. Cons. ad Helv. 19, 5: “sepulturae causā,” Dig. 11, 7, 2.—Plur.: “ab Euhemero et mortes et sepulturae demonstrantur deorum,” Cic. N. D. 1, 42, 119. —
II. Esp., the burning of the dead body: “corpus antequam cremaretur nudatum in foro, qui locus sepulturae destinabatur,” Tac. A. 2, 73: “corpora sepulturae reddidit,” Just. 9, 4, 4.