I.alone, by itself, lonely, solitary (class.; “syn. singularis): natura solitarium nihil amat,” Cic. Lael. 23, 88: “quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, conjuncta et consociata cum alterā perveniret,” id. ib. 22, 83: “quae (natura) non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa,” id. N. D. 2, 11, 29: “deus desertus ac solitarius,” Lact. 1, 7, 4; Min. Fel. 10, 3: “hae apes non sunt solitaria natura, ut aquilae, sed ut homines,” Varr. R. R. 3, 16, 4: “solitarius homo atque in agro vitam agens,” living by himself, Cic. Off. 2, 11, 39: “solitaria et velut umbratilis vita,” Quint. 1, 2, 18: “solitarium aliquod aut rarum judicatum afferre,” Cic. Inv. 1, 44, 83: “distentus solitariā cenā,” i. e. with a dinner which he has taken by himself, Plin. Pan. 49: “modo id egit,” i. e. nothing else, Nazar. 33: “imperium,” absolute, Mamert. Grat. Act. 13: hominem solitarium tres tam validos evitasse juvenes, App. M. 3, p. 132, 2.— “Pleon.: solus ac solitarius,” App. M. 4, p. 146, 30.
sōlĭtārĭus , a, um, adj. solus,