previous next
sōlĭtārĭus , a, um, adj. solus,
I.alone, by itself, lonely, solitary (class.; “syn. singularis): natura solitarium nihil amat,Cic. Lael. 23, 88: “quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, conjuncta et consociata cum alterā perveniret,id. ib. 22, 83: “quae (natura) non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa,id. N. D. 2, 11, 29: “deus desertus ac solitarius,Lact. 1, 7, 4; Min. Fel. 10, 3: “hae apes non sunt solitaria natura, ut aquilae, sed ut homines,Varr. R. R. 3, 16, 4: “solitarius homo atque in agro vitam agens,living by himself, Cic. Off. 2, 11, 39: “solitaria et velut umbratilis vita,Quint. 1, 2, 18: “solitarium aliquod aut rarum judicatum afferre,Cic. Inv. 1, 44, 83: “distentus solitariā cenā,” i. e. with a dinner which he has taken by himself, Plin. Pan. 49: “modo id egit,” i. e. nothing else, Nazar. 33: “imperium,absolute, Mamert. Grat. Act. 13: hominem solitarium tres tam validos evitasse juvenes, App. M. 3, p. 132, 2.— “Pleon.: solus ac solitarius,App. M. 4, p. 146, 30.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Cicero, de Natura Deorum, 2.11
    • Cicero, De Amicitia, 23
    • Cicero, De Officiis, 2.11
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 2.18
    • Cicero, De Inventione, 1.44
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: