previous next
sōlĭvăgus , a, um, adj. solus - vagor (Ciceron.).
I. Lit., wandering or roving alone; of animals that lead a solitary life: “earum (bestiarum) partim solivagas, partim congregatas,Cic. Tusc. 5, 13, 38.—Of persons: “non est enim singulare nec solivagum genus hoc (hominum),id. Rep. 1, 25, 39: “(elephanti) minume ex omnibus solivagi,Plin. 8, 7, 7, § 23; v. solitarius.—
II. Transf., alone, by itself, single, solitary (rare): “caelo solivago et volubili et in orbem incitato,Cic. Univ. 6, 18: “solivaga, cognitio et jejuna,contracted, id. Off. 1, 44, 157: “virginitas,standing alone, incomparable, Mart. Cap. 1, § 40.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 8.23
    • Cicero, De Republica, 1.25
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 5.13
    • Cicero, De Officiis, 1.44
    • Cicero, Timaeus, 6
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: