previous next
sŏloecismus (sŏlĭcismus , Aus. Epigr. 138), i, m., = σολοικισμός.
I. Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo): “vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur,Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.—
II. Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2: “apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere,Hier. in Helv. 16.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 5.36
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 5.16
    • Gellius, Noctes Atticae, 1.7.3
    • Gellius, Noctes Atticae, 5.20.1
    • Seneca the Elder, Suasoriae, 2.13
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: