I.perf., ātum, 1, v. a. sopor, to put or lay asleep, cast into sleep; to deprive of sense or feeling, to stupefy (not ante-Aug.; usu. in part. perf.).
A. Lit.: “si saepius expergiscitur aliquis quam assuevit, deinde iterum soporatur,” falls asleep, Cels. 2, 2 med.: “opium mentem soporat sensusque abalienat,” Scrib. Comp. 180: “serpentes soporari,” Plin. 28, 8, 29, § 118: “ut soporetur illa sopore enecans vis earum,” id. 21, 31, 105, § 182.—In part. perf.: “soporatos hostes,” Ov. Am. 1, 9, 21: “aquatilia quiete placida ceu soporata,” Plin. 10, 75, 97, § 209: “soporatos artus premit alta quies,” Val. Fl. 5, 334: “vellera,” id. 5, 238; Vulg. Psa. 3, 6.—
B. Transf., with an inanim. or abstr. object, to lay at rest, to still, quiet, allay (syn. sopire): “multo Imbre rogum,” Stat. Th. 6, 235: “soporatus dolor,” Curt. 7, 1, 7.—
II. To render soporific: “ramus Vi soporatus Stygia,” Verg. A. 5, 855; 6, 420; Claud. Rapt. Pros. 1, 284.