previous next
sortītus , ūs, m. sortior.
I. Lit., a casting or drawing of lots (rare for the class. sortitio): “specula in sortitu'st mihi,Plaut. Cas. 2, 4, 27: “si pluribus de rebus uno sortitu retulisti,Cic. Dom. 19, 50; plur.: “quae sortitus non pertulit ullos,” i. e. for whom no lots were cast, Verg. A. 3, 323.—
II. Transf. *
A. Concr., a lot: “jam sortitus versarat ahenā Casside,Stat. Th. 6, 389.—*
B. (Like sors, II. C.) Lot, fate, destiny, Stat. Th. 12, 557.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Cicero, On his House, 19.50
    • Vergil, Aeneid, 3.323
    • Plautus, Casina, 2.4
    • Statius, Thebias, 12
    • Statius, Thebias, 6
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: