previous next
spectātor , ōris, m. id.,
I.a looker-on, beholder, observer, spectator (class.).
II. In partic.
A. A spectator in a theatre, at games, etc.: nunc, spectatores, clare plaudite, Plaut. Am. 5, 3, 3; so id. ib. prol. 66; id. Cas. grex 1; id. Cist. 4, 2, 9; id. Ps. 2, 4, 30; id. Stich. 5, 3, 1; Cic. Har. Resp. 11, 22. —
B. An examiner, judge, critic: spectator probator, ut pecuniae spectatores dicuntur, Don. Ter. Eun. 3, 5, 18 (cf. specto, I. B. 3., and spectatio, I. B.): “elegans formarum spectator,critic, connoisseur, Ter. Eun. 3, 5, 18: “proprii ponderis,Claud. Laud. Stil. 1, 147: “acrior virtutis,Liv. 42, 34, 7.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (12 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (12):
    • Cicero, Letters to his Friends, 2.7.2
    • Cicero, On the Responses of the Haruspices, 11.22
    • Plautus, Pseudolus, 2.4
    • Plautus, Stichus, 5.3
    • Plautus, Cistellaria, 4.2
    • Cicero, On Oratory, 1.24
    • Livy, The History of Rome, Book 24, 34
    • Livy, The History of Rome, Book 42, 34
    • Livy, The History of Rome, Book 1, 28
    • Cicero, de Natura Deorum, 2.56
    • Cicero, De Officiis, 2.7
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 10, 5.19
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: