I.inf. paragog. stipularier, Plaut. Ps. 4, 6, 14), v. dep. acc. to Varr. L. L. 5, § 182 Müll., kindr. with stips: qui pecuniam alligat, stipulari et restipulari; cf. “also: cum spondetur pecunia, stipulari dicitur,” Fest. p. 297 Müll.—More prob. from unused adj. stipulus, firm, from root stip-; v. stipo, jurid. t. t., to demand a formal promise; to bargain, covenant, stipulate.
I. Lit.: “stipularier,” Plaut. Ps. 4, 6, 14 sq.; cf. id. ib. 1, 1, 115; Gai. Inst. 3, 92 sq.: “itaque stipulantur sic, Illas capras hodie recte esse et bibere posse habereque recte licere, haec spondesne?” Varr. R. R. 2, 3, 5; cf. id. ib. 2, 5, 11: “si is, cui legatum est, stipulatus est id ipsum, quod legatum est, ut ea pecunia ex stipulatione debeatur,” Cic. Leg. 2, 21, 53: “reliquum est, ut stipulatum se esse dicat. ... Stipulatus es? ubi? quo praesente? quis spopondisse me dicit?” id. Rosc. Com. 5, 13: “quantumvis stipulare, et protinus accipe quod do,” i. e. ask, demand, Juv. 7, 165: “quod stipulanti spoponderam,” Col. 10 praef.; Dig. 45, 1, 4; 46, 7, 3.—