I.fut. subvenibo, Plaut. Men. 5, 7, 20), v. n., to come up or advance to one's assistance (the figure taken from the advance of a military reserve; v. subsidium), to come to one's assistance, to aid, assist, relieve, succor; to obviate, remedy, heal, cure a disease, an evil, etc. (freq. and class.; syn.: adjuvo, succurro, sublevo).
(α).
With dat. (so most freq.): “quibus (equitibus) celeriter subveniunt levis armaturae pedites,” Hirt. B. G. 8, 19: “Lucanius circumvento filio subvenit,” Caes. B. G. 5, 35: “Varenus illi laboranti subvenit,” id. ib. 5, 44: “Apollo quaeso, subveni mihi atque adjuva,” Plaut. Aul. 2, 8, 24: “subveni patriae, opitulare collegae,” Cic. Fam. 10, 10, 2: “subvenire et opitulari patriae,” id. Off. 1, 43, 154: “civitati,” Caes. B. G. 7, 32; id. B. C. 2, 4: “subvenisti homini jam perdito,” Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37: “pauci subveniendum Adherbali censebant,” Sall. J. 15, 3: “vestri auxilii est, judices, hujus innocentiae subvenire,” Cic. Clu. 1, 4: “saluti suae acrioribus remediis,” id. ib. 24, 67: “vitae alicujus,” Caes. B. G. 7, 50: “stabilitati dentium,” Plin. 23, 3, 37, § 74 et saep.: “gravedini omni ratione,” Cic. Att. 16, 14, 4: “morbo,” Plin. 22, 25, 61, § 129; 32, 9, 37, § 112: “huic meae sollicitudini,” Cic. Fam. 2, 6, 4: “his tam periculosis rebus,” id. Rep. 1, 19, 31.—Esp., of the prætor, to render official, judicial aid: “aequissimum erit praetorem ei subvenire,” Dig. 47, 10, 7, § 2.—Impers. pass.: “subveniri generi humano,” Cic. Off. 2, 4, 13: “D. Bruti operā, etc. ... provinciae Galliae esse subventum,” id. Phil. 5, 13, 36: “huic quoque rei subventum est maxime a nobis,” id. Att. 1, 17, 9: “nisi celeriter sociis foret subventum,” Hirt. B. Afr. 26, 4.—
(β).
Absol.: “et defendam et subvenibo sedulo,” Plaut. Men. 5, 7, 20: “age, fi benignus, subveni,” id. Pers. 1, 1, 39: “circumvenior, judices, nisi subvenitis,” Cic. Brut. 75, 260: “illum orare, ut subveniret,” id. Div. 1, 27, 57: “et subventuros auferet unda deos,” Ov. Am. 2, 16, 28; Tac. A. 4, 72. —Impers. pass.: “priusquam ex castris subveniretur,” Sall. J. 54, 10: “ni subveniatur,” Liv. 23, 14: “nisi in tempore subventum foret,” id. 34, 18; 29, 25.—
II. In gen., to come up, come (very rare).
A. Lit.: aliud in eo (sale) mirabile est, quod tantundem nocte subvenit, quantum die auferas, Plin. 31, 7, 39, § 74.—
B. Trop.
1. Ut quaeque vox digna animadverti subvenerat, memoriae mandabamus, came to mind, occurred to us, Gell. 19, 7, 2.—
2. To come to one's mind, occur to him; with inf., App. M. 3, p. 131, 37.