previous next
successĭo , ōnis, f. succedo, II..
I. A coming into the place of another, a following after, succeeding, succession in office, possession, etc. (mostly post-Aug.): si merces Antonii oppressi poscitur in Antonii locum successio, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 17, 2: “Neronis principis successio,Plin. 7, 13, 11, § 58: “quorum non dubia,Tac. A. 4, 12; Suet. Tib. 15; 25; 55: “ad spem successionis admoveri,id. Calig. 12; id. Oth. 4 fin.: “regni,Just. 9, 2; App. M. 8, p. 210, 33; Lact. 6, 23, 17.—Plur.: “magistratibus judicia per annuas successiones permisit,Just. 3, 3: “familiae, quae per successiones jus sibi vindicant,Plin. 12, 14, 30, § 54: “morbi per successiones quasdam traduntur,Plin. Ep. 1, 12, 4: “jura successionum,Tac. G. 32: “doloris amotio successionem afficit voluptatis,Cic. Fin. 1, 11, 37.—*
II. A good issue, success: “successio prospera consecuta est, Aug. (perh. Cic. Hort. Fragm.) Vit. Beat. 26: victoriam proeliorum successionibus relaturos,Arn. 2, 8.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (9 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (9):
    • Suetonius, Tiberius, 15
    • Tacitus, Annales, 4.12
    • Suetonius, Caligula, 12
    • Suetonius, Otho, 4
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 12.54
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 7.58
    • Pliny the Younger, Epistulae, 1.12.4
    • Cicero, de Finibus Bonorum et Malorum, 1.11
    • Tacitus, Germania, 32
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: