I.a follower, successor in office, possession, time, etc. (class.; cf. “vicarius): conjunctissimus,” Cic. Fam. 3, 3, 1; cf.: “successori decessor invidit,” id. Scaur. Fragm. 33; id. Prov. Cons. 15, 37; id. Fl. 14, 33; id. Fam. 3, 6, 2: “successorem alicui mittere,” to remove from office, Liv. 23, 27, 12; cf. id. 32, 28, 1: “legato eum consulari successorem dedisse,” Suet. Aug. 88; id. Dom. 1: “successorem accipere,” to be removed, Plin. Ep. 8, 13, 23: “successores Alexandri,” Quint. 12, 10, 6: “studii successor et heres,” Ov. M. 3, 589: “quo successore (Philoctete) sagittae Herculis utuntur,” i. e. the succeeding possessor, inheritor, id. ib. 13, 51: “alieni criminis successor,” Dig. 48, 19, 26: “successore novo vincitur omnis amor,” by a new favorite, Ov. R. Am. 462; cf.: “novus habendus (clipeo),” id. M. 13, 119: “propositi successor honoris Junius,” id. F. 5, 77: successor fuit hic tibi, Galle; “Propertius illi,” i. e. he followed you, wrote after you, id. Tr. 4, 10, 53.—Of a female: Phoebe, Fraternis successor equis, Corn. Sev. ap. Charis. p. 66 P.
successor , ōris, m. succedo, II.,