I.“v. Ritschl, Proleg. p. xcv.), reptum, 3 (sync. forms: surpite,” Hor. S. 2, 3, 283: “surpere,” Lucr. 2, 314: “surpuit,” Plaut. Capt. prol. 8; id. ib. 3, 5, 102; “5, 4, 14: surpuerit,” id. Trin. 4, 3, 16: “surpuerat,” Hor. C. 4, 13, 20; perf. subj. surrepsit for surripuerit, Plaut. Mil. 2, 3, 62), v. a. and n. rapio, to snatch or take away secretly, to withdraw privily, to steal, pilfer, purloin (class.).
I. Lit.: “qui vasa ex privato sacro surripuerit,” Cic. Inv. 2, 18, 55: “ex ejus custodiā filium,” id. Dom. 25, 66: libros servus. id. Fam. 13, 77, 3: “puerum (servos),” Plaut. Capt. prol. 8; cf. “surreptus (puer),” id. Poen. 4, 2, 80; 5, 2, 98: “filius ex patriā,” id. ib. 5, 4, 77: “sacram coronam Jovis,” id. Men. 5, 5, 38: “de mille fabae modiis unum,” Hor. Ep. 1, 16, 55: “mappam praetori surpuit,” Mart. 12, 29, 10.—Of literary theft: “qui a Naevio vel sumpsisti multa, si fateris, vel, si negas, surripuisti,” Cic. Brut. 19, 76: “Ennium hoc ait Homero surripuisse, Ennio Vergilium,” Sen. Ep. 108, 34: “non surripiendi causā, sed palam imitandi,” id. Suas. 3, 7: “surrupuisti te mihi dudum de foro,” i. e. you have stolen away from me, Plaut. Men. 3, 2, 26; cf. id. Mil. 2, 3, 62: “quae (puella) se surpuerat mihi,” Hor. C. 4, 13, 20: “unum me surpite morti,” id. S. 2, 3, 283.—Absol.: “quare, Si quidvis satis est, perjuras, surripis, aufers Undique?” Hor. S. 2, 3, 127. —
II. Trop.: “virtus, quae nec eripi nec surripi potest,” Cic. Par. 6, 3, 51: “aut occulte surripi aut impune eripi,” Cic. Verr. 2, 1, 4, § 10: “surripiendum aliquid putavi spatii,” id. Att. 5, 16, 1: “motus quoque surpere debent,” Lucr. 2, 314: “crimina oculis patris,” Ov. H. 11, 66: “diem,” id. P. 4, 2, 40: “tempus quod adhuc subripiebatur, collige et serva,” Sen. Ep. 1, 1.