previous next
sŭsurro , āre, v. n. and
I.a. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper (poet. and in post-class. prose).
I. Neutr.: “susurrant (apes),Verg. G. 4, 260: “aura susurrantis venti,id. Cul. 154: “aut ego cum carā de te nutrice susurro,Ov. H. 19, 19: “fama susurrat,id. ib. 21, 233: “lympha susurrans,Verg. Cul. 104: “susurravit obscurior fama,Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.—
II. Act.: “cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat,Mart. 3, 63, 5: “versum Persii,Lampr. Alex. Sev. 44 fin.: “te (silvestris platanus),Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam, Amm. 25, 8, 18: “pars, quid velit, aure susurrat,Ov. M. 3, 643.—Impers. pass.: “jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc,Ter. And. 4, 4, 40.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (2 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (2):
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: