I.a. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper (poet. and in post-class. prose).
I. Neutr.: “susurrant (apes),” Verg. G. 4, 260: “aura susurrantis venti,” id. Cul. 154: “aut ego cum carā de te nutrice susurro,” Ov. H. 19, 19: “fama susurrat,” id. ib. 21, 233: “lympha susurrans,” Verg. Cul. 104: “susurravit obscurior fama,” Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.—
II. Act.: “cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat,” Mart. 3, 63, 5: “versum Persii,” Lampr. Alex. Sev. 44 fin.: “te (silvestris platanus),” Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam, Amm. 25, 8, 18: “pars, quid velit, aure susurrat,” Ov. M. 3, 643.—Impers. pass.: “jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc,” Ter. And. 4, 4, 40.