previous next
tăcĭturnus , a, um, adj. 1. tacitus,
I.not talkative, of few words, quiet, still, taciturn, silent, noiseless (mostly poet., but cf. taciturnitas): quia tristem semper, quia taciturnum videbant, * Cic. Sest. 9, 21: “silentia,Lucr. 4, 583; Ov. A. A. 2, 505; id. M. 8, 84: “obstinatio,Nep. Att. 22: “deserta loca et taciturna,Prop. 1, 18, 1: “ripa,Hor. C. 3, 29, 24: tineas pasces (liber) taciturnus inertes, silent, i. e. unread, id. Ep. 1, 20, 12: “Liris taciturnus amnis,id. C. 1, 31, 8: “vestigia,Ov. F. 1, 426.—Comp.: “(ingenium) statuā taciturnius,Hor. Ep. 2, 2, 83.—Sup.: Pa. Valetne ostium? Ph. Bellissimum hercle vidi et taciturnissimum, Plaut. Curc. 1, 1, 20.— No adv.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Cicero, For Sestius, 9.21
    • Ovid, Metamorphoses, 8.84
    • Plautus, Curculio, 1.1
    • Lucretius, De Rerum Natura, 4.583
    • Cornelius Nepos, Atticus, 22
    • Ovid, Fasti, 1
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: