I.v. dep. a. [1. testisfacio].—
I. To bear witness, give evidence, attest, testify (class.; esp. freq. in Cic.; cf. testor).
A. Lit.: “haec cum maxime testificaretur, in vincula conjectus est,” Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17.—With obj.-clause: “testificantur illi Quinctium non stitisse,” Cic. Quint. 6. 25; “testificor, denuntio, ante praedico, nihil M. Antonium, etc.,” id. Phil. 6, 3, 5; id. de Or. 2, 55, 224; id. Or. 10, 35: “licet Te memorem dominae testificere tuae,” Ov. A. A. 2, 270.—With rel.-clause: “testificaris, quid dixerim aliquando aut scripserim,” Cic. Tusc. 5, 11, 33.—Absol.: “ut statim testificati discederent,” Cic. Caecin. 16, 45.—
B. Transf., to show, demonstrate, exhibit, publish, bring to light, etc.: “testificabar sententiam meam,” Cic. Att. 8, 1, 2: “amorem meum,” id. Fam. 2, 4, 2: “auctam lenitatem suam,” Tac. A. 14, 12: “edicto non longam sui absentiam fore,” id. ib. 15, 36: antiquas opes. Ov. F. 2, 302: “hospitis adventum dei,” id. ib. 1, 240; cf.: “natalem tuum,” id. Am. 1, 8, 94.—
II. To call to witness (rare); deos hominesque amicitiamque nostram testificor, me tibi praedixisse, etc., Cael. ap Cic. Fam. 8, 16, 1; Cic. Att. 10, 9, A. 1: “homines, deam,” Ov. H. 20, 160; 21, 134: “Stygiae numen aquae,” id. F. 5, 250.— Hence,?*! testĭfĭcātus , a, um, in a pass. sense: “mihi nota fuit et abs te aliquando testificata tua voluntas omittendae provinciae,” made known, averred, exhibited. Cic. Att. 1, 17, 7: “mira sed et scaenā testificata loquar,” Ov. F. 4, 326.