I. In gen., a handling, management, treatment (class.): “nec vero qui fidibus aut tibiis uti volunt, ab haruspicibus accipiunt earum tractationem, sed a musicis,” Cic. Div. 2, 3, 9: “armorum,” id. de Or. 3, 52, 200: “beluarum,” id. Off. 2, 5, 17: “magnarum rerum,” id. Rep. 3, 3, 5: “tractatio atque usus vocis,” id. Or. 18, 59: “usus et tractatio dicendi,” id. de Or. 1, 23, 109: “philosophiae,” id. Ac. 2, 2, 6: “litterarum,” id. Brut. 4, 15: “assidua veterum scriptorum,” Gell. 5, 21, 3: “quaestionum,” Quint. 4, 5, 6: “reipublicae,” Sen. Tranq. 3, 1: “est in utroque (in poësi et in oratione solutā) et materia et tractatio, materia in verbis, tractatio in collocatione verborum,” Cic. Or. 59, 201.—
II. In partic.
A. Treatment of a person, i. e. conduct, behavior towards him (post-Aug., and mostly in jurid. lang.): “maritus uxori, si malae tractationis accusabitur, non inverecunde dicet, etc.,” of maltreatment, Quint. 7, 4, 10 sq.; so id. 7, 4, 24; 7, 4, 29; 7, 3, 2; 4, 2, 30; 9, 2, 79; Sen. Contr. 3, 7; Tert. Poen. fin.—
B. In rhet. lang.
1. A rhetorical figure, the treatment, handling, discussion of a subject, Cic. de Or. 2, 41, 177; Quint. 9, 1, 33; Sen. Contr. 1, 1 med.—
2. A special use, usage of a word, Cic. Part. Or. 5, 17.