I.v. inch. n. [vanus], to pass away, disappear, vanish (poet. and in postAug. prose).
I. Lit.: “incipiunt gravidae vanescere nubes,” Ov. Tr. 1, 2, 107: “Ceres in sterilem herbam,” id. Am. 3, 7, 31: “spiritus meus in auras,” id. H. 12, 85: “cuncta in cinerem,” Tac. H. 5, 7: “nigra sed infusā vancscat sepia lymphā,” Pers. 3, 13: “(nubes) pondere suo victa in latitudinem vanescebat,” Plin. Ep. 6, 16, 6.—
II. Trop.: “vanescitque absens et novus intrat amor,” Ov. A. A. 2, 358: “inanis credulitas tempore ipso,” Tac. A. 2, 40; cf.: “tempore ac spatio vanescere,” id. ib. 2, 82: “ira plebis,” id. ib. 5, 9: “dicta per auras,” Ov. Am. 2, 14, 41: “vos nolite pati nostrum vanescere luctum,” i. e. to be in vain, Cat. 64, 199: “cavendum est ne ipsa expositio vanescat,” Quint. 4, 3, 8: “quod magnificum alio referente fuisset, ipso qui gesserat recensente vanescit,” Plin. Ep. 1, 8, 15.