I.old age, age, long existence.
I. Lit.
A. In gen.: “municipium vetustate antiquissimum,” Cic. Phil. 3, 6, 15: “vetustate possessionis se, non jure defendunt,” id. Agr. 2, 21, 57: “tantum aevi longinqua valet mutare vetustas,” Verg. A. 3, 415: tum senior: quamvis obstet mihi tarda vetustas; “Multaque me fugiant, etc., = senectus,” Ov. M. 12, 182.—Plur.: “quae familiarnm vetustatibus aut pecuniis ponderantur,” Cic. Rep. 1, 31, 47.—
B. In partic., ancient times, antiquity: “historia nuntia vetustatis,” Cic. de Or. 2, 9, 36: “contra omnia vetustatis exempla,” Caes. B. C. 1, 6: “in tantā vetustate non rerum modo sed etiam auctorum,” Liv. 2, 21, 4: “vetustatem in majus componens,” exaggerating, Sall. H. 3, 60 Dietsch: “judicio vetustatis,” Quint. 1, 5, 72: “sic credidit alta vetustas,” Sil. 1, 26.—
II. Transf.
A. Long duration, great age: “quae mihi videntur habitura etiam vetustatem,” i.e. will have a long duration, Cic. Att. 14, 9, 2: “scripta vetustatem si modo nostra ferent,” Ov. Tr. 5, 9, 8: vinum in vetustatem servare, till it becomes old, acquires age, Cato, R. R. 114, 2: “terebinthi materies fidelis ad vetustatem,” Plin. 13, 6, 12, § 54; Quint. 10, 1, 40; Col. 3, 2, 19; Cels. 3, 14: “conjuncti vetustate, officiis, benevolentiā,” i. e. long intimacy, ancient friendship, Cic. Fam. 13, 32, 2; 10, 10, 2; 11, 16, 2; Q. Cic. Pet. Cons. 5, 16.—
B. Hence, posterity, the remote future (conceived as a time when this age will have become ancient): “de me semper omnes gentes loquentur, nulla umquam obmutescet vetustas,” Cic. Mil. 35, 98: “si qua fidem tanto est operi latura vetustas,” Verg. A. 10, 792 Ladew. and Forbig. ad loc.; cf.: “quis hoc credat, nisi sit pro teste vetustas,” Ov. M. 1, 400.—