I.perf. and sup. perh. not found), āre, 1, v. n. and a.; and vīlĭ-cor , ātus sum, āri, 1., v. dep. vilicus.
I. Neutr.
A. To act as bailiff, overseer; to superintend (prop. of a country estate).
1. Form vilico: “dispensare rem publicam, et in eā quodammodo vilicare,” Cic. Rep. 5, 3, 5.—
2. Form vincor: non vilicari, sed dominari mea est sententia, Pomp. ap. Non. p. 186, 2 (Com. Rel. v. 45 Rib.): “longe ab urbe vilicari, quo erus rarenter venit,” id. ib. p. 186, 1: hic vilicor ante urbem: nunc rus eo, Turp. ap. Non. p. 186, 7 (Com. Rel. v. 82 Rib.).—
B. Transf., to live or reside in the country.
1. Absol.: in Arpinos jam ... explodam hominem, ut vilicetur, Afran. ap. Non. p. 186, 5.—
2. With adv. of place: ego nondum etiam hic vilicabar, Turp. ap. Non. p. 186, 7.—
II. Act., to manage an estate, etc., as a bailiff, etc.: “possessionem maximam illam vilicabat,” App. M. 8, p. 211, 20.