I.a blaming, censuring; blame, censure, vituperation (either given or received) (freq. and class.): “communi vituperatione reprehendere,” Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46; so (opp. laus) Quint. 2, 4, 33; 3, 4, 12; 8, 6, 55 al. —Plur., Quint. 3, 4, 5: “in vituperationem venire,” Cic. Verr. 2, 4, 7, § 13: “adductus erat in sermonem, invidiam, vituperationem,” id. ib. 2, 3, 61, § “140: in vituperationem cadere,” id. Att. 14, 13, 4: “vituperationem vitare,” id. Prov. Cons. 18, 44: “esse alicui laudi potius quam vituperationi,” id. Fam. 13, 73, 2: “quod effugissem duas maximas vituperationes,” id. Att. 16, 7, 5: “et laudes et vituperationes scribebantur,” Quint. 3, 4, 5; Cic. Brut. 12, 47.—
II. Transf., blameworthiness, blameworthy conduct: “vituperatio atque infamia,” Cic. Verr. 2, 5, 39, § 101.