I.an appellation, designation, name of any thing (cf.: nomen, vox).
I. In gen.: “philosophorum habent disciplinae ex ipsis Vocabula,” Ter. Eun. 2, 2, 33: “nomen est, quo suo quaeque (persona) proprio et certo vocabulo appellatur,” Cic. Inv. 1, 24, 34: “si res suum nomen et proprium vocabulum non habet, ut pes in navi, etc.,” id. de Or. 3, 40, 159: “neque verborum tanta copia sit in nostrā linguā, res ut omnes suis certis ac propriis vocabulis nominentur,” id. Caecin. 18, 51: “rebus non commutatis immutaverunt vocabula,” id. Leg. 1, 13, 38; cf.: “ex more imponens cognata vocabula rebus,” Hor. S. 2, 3, 280: “proferet in lucem speciosa vocabula rerum,” id. Ep. 2, 2, 116; cf. Lucr. 5, 1042: “Chaldaei non ex artis, sed ex gentis vocabulo nominati,” Cic. Div. 1, 1, 2; id. N. D. 1, 15, 38: “vocabula tantum pecuniarum,” id. Pis. 37, 90: “cui nomen neniae: quo vocabulo etiam Graecis cantus lugubres nominantur,” id. Leg. 2, 24, 62: “liberta, cui vocabulum Acte fuit,” Tac. A. 13, 12: “artifex, vocabulo Locusta,” by name, id. ib. 12, 66: “multa renascentur, quae jam cecidere, cadentque, Quae nunc sunt in honore, vocabula,” Hor. A. P. 71: “juncta vocabula sumere,” Ov. F. 3, 511: “ululatus, neque enim alio vocabulo potest exprimi theatris quoque indecora laudatio,” Plin. Ep. 2, 14, 13.—
II. In partic., in gram., a substantive, both in gen. and as an appellative noun in partic. (in contradistinction to nomen, as denoting a proper name; “v. nomen): Aristoteles orationis duas partes esse dicit, vocabula et verba, ut homo et equus, et legit et currit,” Varr. L. L. 8, §§ 11, 12, 45, 52 sq., 80 Müll; Quint. 1, 4, 20; Sen. Ep. 58, 6.
