I.v. dep. n. and a. [vox-fero], to cry out, cry aloud, exclaim, scream, bawl, vociferate (class.; cf. “clamo): vociferari palam,” Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: “adventu Gallorum vociferatus est (anser) canibus silentibus,” Col. 8, 13, 2: “me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, quam miserum indignumque sit, etc.,” Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52: “Canuleius pauca in senatu vociferatus,” Liv. 4, 1, 6: “talia,” Verg. A. 2, 679: “incendiarium et patinarium,” i. e. to call aloud, Suet. Vit. 17.—With objectclause: “quod vociferabare decem millia talentūm Gabinio esse promissa,” Cic. Rab. Post. 8, 21; so Liv. 2, 65, 3 Drak. N. cr.; 10, 29, 3; 10, 35, 13; Suet. Calig. 36; id. Claud. 40; cf.: “vociferans, Q. Vare, legiones redde,” id. Aug. 23: “vociferari Decius, quo fugerent? quamve in fugā spem haberent?” Liv. 10, 28, 12 (MSS. vociferare; cf. “Weissenb. ad loc.).—Of things concr. or abstr.: aera,” i. e. to sound, resound, Lucr. 2, 450: “carmina,” id. 1, 732: “res ipsa per se vociferatur,” proclaims it, id. 2, 1051; cf.: “ratio naturam rerum,” id. 3, 14.
vōcĭfĕror , ātus, 1,