I.nom. sing. vultŭrus (volt- ), Enn. ap. Charis. p. 120 P.; id. ap. Prisc. p. 683 ib.; and id. ap. Serv. Verg. A. 6, 597, or Ann. v. 141 Vahl.), m., a vulture.
I. Lit., Plin. 10, 6, 7, § 19; Liv. 41, 21; Verg. A. 6, 597.—As a bird of omen, Liv. 1, 7, 1. —Prov.: “vultur profert cornua, for something impossible,” Claud. in Eutr. 1, 352.—
II. Transf., a designation of a grasping, avaricious person, Sen. Ep. 95, 43; Mart. 6, 62, 4.