commūnis (conm-) e, adj. with comp.
MV-, common, general, universal, public: omnia inter eos: communīs natos habent, offspring in common, V.: unum et commune periclum Ambobus erit, V.: paries domui communis utrique, O.: alterun nobis cum dis, alterum cum beluis, S.: quid est tam commune quam spiritus vivis?: pernicies adulescentium, T: vitium non proprium senectutis, sed commune valetudinis: utriusque populi finis, S.: Graeciae causa, of Greece as a whole, O.: omnium gentium bellum: ius gentium, N.: vita, the customs of society: communi sensu caret, a sense of propriety, H.: fama, rumor: proverbia, familiar: herbae, the common pasture, H.: loca, public places: loci, commonplaces, passages treating a general topic.—Fig., of manners, accessible, familiar, courteous, condescending, affable: Catone communior: communis infimis, par principibus, N. — In rhet.: exordium, equally appropriate to either side.