(in poetry dee- is one syll.; perf.
dēfuērunt, trisyl., O.; fut.
inf. dēfutūrum esse or dēfore), to be away,
be absent, fail, be wanting, be missing: quasi desit locus,
T.: Non ratio, verum argentum deerat, T.: si forte desit pecunia: conlectis omnibus una Defuit, V.:
Qui lacriment desunt, O.: omnia
deerant, quae usui erant, Cs.: cui omnia ad usum
defuissent, Cs.: nihil tibi a me defuit, was
withheld: in quā (causā) oratio deesse nemini
possit: Verba animo desunt, O.: quantum sententiae
deesset animi, Cs.: Neu desint epulis rosae,
H.: hoc ad fortunam Caesari defuit, Cs.: id rebus defuit unum, i. e. to complete our misery, V.: nec defuit audentia Druso, Ta.: Deest iam
terra fugae, to fly to, V.: ut neque in Antonio deesset
hic ornatus orationis: quas sibi res, quo minus in foro diceret, defuisse: ne tibi
desit? lest you come to want? H.; cf. quod non desit habere, i. e. enough,
H.—To fail, be wanting, abandon, desert, neglect: nec rei
p. nec amicis: ne tibi desis, betray yourself: dignitati suae: senatu reique p., Cs.: Timotheo de
famā dimicanti, N.: huic rei, Cs.:
operae, H.: ne tempori
deesset, lose the opportunity, L.: occasioni
temporis, Cs.: nos consules desumus, are in
fault.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.