dubitō āvī, ātus, āre, freq.
dubius,
to waver in opinion, be uncertain, be in doubt, be perplexed, doubt,
question
: ut iam liceat non dubitantem dicere: de indicando: de
quā (legione) non dubitaret,
had full confidence
, Cs.: de armis dubitatum est: si dubitatum est,
utrum, etc., L.: haec non turpe est dubitare
philosophos: Hoc quis dubitet?
O.: si quod illorum dubitabitur: res minime dubitanda:
dubitati tecta parentis, O.: qualis sit
futurus (eventus belli), Cs.: quid fecerit:
honestumne factu sit an turpe: Recte necne, etc., H.: si dubitet an turpe non sit,
inclines to think
: dubito an hunc primum ponam,
perhaps
, N.: an dea sim, dubitor,
O.: non dubitat, quin sit Troia peritura,
has no doubt
: neque dubitare, quin libertatem sint erepturi,
Cs.: qui potest dubitari, quin, etc.: non
dubito, fore plerosque qui, etc., N.: haud dubitans
Romanos abituros, L.: aut vincere aut, si
fortuna dubitabit, etc.,
waver
, L.—
To deliberate, consider, ponder
: dubitate quid agatis: restat ut hoc dubitemus,
uter, etc.: percipe Quid dubitem,
meditate
, V.: an sontīs mergeret,
O.—
To waver, be irresolute, hesitate, delay
: illi nubere, S.: omnia ventre metiri: transire flumen, Cs.: haud dubitans,
without hesitation
: eos hostīs appellare dubitamus?: non dubitaturus
quin cederet: tum dubitandum non existimavit, quin proficisceretur,
Cs.: quid dubitas?
Cs.: perterritis ac dubitantibus ceteris,
S.: nec res dubitare remittit, O.
