fīnis is, m (often f in sing., C., V., H., O.)
2 FID-,
that which divides, a boundary, limit, border
: loci: imperi, S.: haud procul Argivorum fine positis castris, L.: arbiter Nolanis de finibus: inter eos finīs, quos
feci, L.—
A mark, starting-point, goal
: finibus omnes Prosiluere suis, V.:
trans finem iaculo expedito, H.: Solus superest in fine,
at the goal
, V.—
Borders, territory, land, country
: iter in Santonum finīs facere,
Cs.: his finibus eiectus sum, S.:
alienos populari finīs, L.:
Atlanteus,
the remote land of Atlas
, H.—Abl. with gen,
up to, as far as
: matres pectoris fine prominentes, Cs.:
Fine genūs succincta,
O.—Fig.,
a limit, bound
: ingeni sui fines: finem aequitatis transire: finem potentia
caeli Non habet, O.: sunt certi denique
fines, H.: intra Naturae finīs
vivere, H.—
An end, termination, close, conclusion, period, stop
: finem iniuriis facturus, Cs.: orandi finem face, T.: scribendi:
vitae: orationi finem facere: operum, H.: Imperium sine fine,
everlasting
, V.: Poscens sine fine Oscula,
O.: usque ad eum finem, dum, etc.,
until the time when
: quem ad finem sese iactabit audacia?
till when?
: quem ad finem?
how long? —An end, death
: invidiam supremo fine domari, H.:
quem tibi Finem di dederint, H.—
An end, extremity, highest point, greatest degree, summit
: omnia: fines bonorum et malorum, i. e.
supreme good and evil
: honorum: aequi iuris, Ta.—
An end, purpose, aim, object
: domūs finis est usus: Quae finis
standi? V.
