habitus ūs, m
HAB-,
a condition, state, plight, habit, deportment, appearance, presence,
mien
: vir optimo habitu: corporis opimi: mediocris:
oris et voltūs: habitūs corporum varii,
Ta.: signa virginali habitu atque vestitu:
Punicus,
aspect
, L.: muliebris.—Of
things,
condition, habit, appearance
: armorum, L.: temporum, L.: gentes variae habitu
vestis, V.—Of places: locorum,
quality
(of the soil), V.: Italiae, L.—
Dress, attire
Punicus cultus habitusque, L.: ubi Dardanios
habitūs vidit, V.: Romano
(i. e.
the toga
), H.: pastorum, L.:
nec alius feminis quam viris, Ta.:
longos habitūs sumit,
Iu.—Fig.,
quality, nature, character
: iustitia est habitus animi, etc.: rationis:
Suo habitu vitam degere, Ph.: orationis.—
A state of feeling, disposition
: ex praesenti eos aestimat habitu,
L.: quis habitus provinciarum?
Ta.—In philos.,
moral culture
.
